Veel directeuren en senior leiders die ik spreek, voelen diep van binnen dat er meer in hen zit.
Ze hebben de potentie, de visie en de drive.
En toch… iets houdt hen tegen om die volgende stap te zetten of om echt vol hun plek als leider te pakken.

Misschien herken je het:

• De angst: Wat als ik alles geef en het toch niet lukt? Of enger… wat als ik het écht waarmaak?
  
• Die innerlijke stem die zegt: Doe maar rustig, houd het behapbaar. Wie denk je wel niet dat je bent?
  
• De loyaliteit aan oude patronen, vaak onbewust, die je terugtrekken naar voorzichtigheid, middelmatigheid of naar (ingebeelde) verwachtingen van anderen.

Maar het verlangen blijft.

Het verlangen om minder voorspelbaar te zijn.
Om los te breken van het veilige, het voorzichtige.
Om jezelf écht uit te dagen.

Wat als je dat zou doen?
Wat als je voluit zou durven gaan, zonder terughoudendheid?
Wat als je op een dag terugkijkt en trots bent dat je alles hebt gegeven?

Ik geloof dat leiderschap niet alleen gaat over strategie en prestaties.

Het gaat ook over jezelf volledig laten zien.
Over durven springen, zelfs als je niet weet waar je precies zult landen.

Ik geef eerlijk toe, hoe goed ik de potentie ook zie voor een ander;
hoe goed ik leiders iedere dag weer help om groter te denken, te doen en te zijn;
hoe goed ik hen ook uitdaag om er vol voor te gaan, zonder excuses, zonder belemmeringen….

Zelf ben ik ook mijn grootste belemmering.
De ‘kan ik het wel waarmaken-twijfels’ zitten mij soms ook in de weg. (Ook al laat ik ze niet zo vaak zien).

Tegelijk is er dat diepe verlangen om ál het potentieel in te zetten.
Om daar nóg onverschrokkener in te zijn.

Het begint allemaal met één keuze: jezelf (mezelf) toestemming geven om vol voor je eigen talenten en verlangens te gaan.
Om niet in te houden.

Dat vraagt lef, want voelt als een risico.
Maar er niets mee doen, dat is ronduit zonde!