Afgelopen zondag keek ik de muziekdocumentaire ‘Moonage Daydream’ over David Bowie.
In de documentaire zie je de wereldster die continu op zoek is naar zichzelf.
Hij experimenteert in uitdagende omstandigheden en ontdekt wat het met hem doet en wie hij werkelijk is.

Zo verhuist hij keer op keer naar steden waar hij een aversie tegen heeft, zoals LA, en naar plaatsen die sociaal ondoorgrondelijk zijn, zoals (voormalig) West Berlijn, om te ervaren hoe hij zich daarin kan uiten.
Hij zoekt zijn taal in muziek, schilderijen, beeldhouwwerken, video’s etc.
Zonder daarin gehinderd te willen worden door allerlei conventies en vaste ideeën.

Zijn motto; ‘ik maak wat ik wil en ik hoop dat anderen het waarderen’.

In de jaren ’80 maakt hij een omslag.
Voor het eerst gaat hij vooral maken wat anderen willen horen en hij transformeert in een superster met mega populaire nummers, zoals ‘Let’s Dance’ en ‘China Girl’.

Het geeft hem tijdelijk veel waardering en bevrediging totdat hij merkt dat hij stil staat in zijn ontwikkeling als mens.
Hij ervaart: door te maken wat anderen willen horen, verlies ik mezelf.

Dus stopt hij daarmee.
Vanaf dat moment maakt hij alleen nog wat hij zelf mooi vindt.
Hij heeft daarmee nooit meer het succes gehaald wat hij in de jaren ‘80 had.

De zoektocht van David Bowie vind ik enorm inspirerend.
Ik zie er ook leiderschapsthema’s in.

Ik herken vooral dat leiderschap een continue zoektocht is naar wie je nu bent als leider en hoezeer je je wel of niet aanpast aan de mensen van wie je wilt dat ze je volgen.

Ik ontmoet leiders die heel erg bij zichzelf blijven en zeggen: ‘dit is nu eenmaal wie ik ben en je volgt me maar, want ik wil niet veranderen’.
Natuurlijk klinkt dit lekker authentiek en zelfverzekerd, maar ze hebben daarmee onvoldoende oog voor de behoeften van anderen en de kans is daarmee groot dat niemand hen wil volgen.
Zonder volgers heb je geen invloed en ben je geen leider.

Ik ontmoet ook leiders die zich juist te veel richten op wat anderen willen en die steeds voorzien in al die behoeften.
Zij verliezen zichzelf compleet en worden een speelbal van hun omgeving.
Waardoor ze op de korte termijn wel succesvol zijn.
Maar op de langere termijn helemaal opbranden en niet echt het verschil maken vanuit wie ze zijn als leider.
Ook dat heeft weinig met invloed en leiderschap te maken.

Leidinggevenden zijn alleen maar leider als ze de balans vinden tussen wat anderen van hen nodig hebben en hoe zij daarin kunnen voorzien vanuit hun eigen visie en unieke kwaliteiten.

Dan willen mensen hen echt volgen, en dan kunnen ze zijn wie ze echt zijn.
Wie dit snappen, dat zijn de leiders die continu naar die balans op zoek gaan.

Enne, mocht je in de gelegenheid zijn: kijk vooral naar ‘Moonage Daydream’!