“Ik ben wel directeur, maar niet de baas…”

Als ik dat hoor – en geloof me, ik hoor het dagelijks van directeuren – gaan bij mij de alarmbellen af.

Want als je in functie wel de baas bent, maar je gedraagt je niet zo, verlies je automatisch invloed.

Waar komt die aversie tegen ‘de baas zijn’ vandaan?

De aarzeling die leiders hebben om hun rol te pakken, heeft een aantal oorzaken, merk ik steeds weer in de gesprekken die ik met leiders voer en de ontwikkelingen die ik zie in mijn vakgebied.

Ik noem de belangrijkste:

• Leidinggevenden denken bijvoorbeeld dat Generatie Z geen baas wil. Ze vrezen dat de jongere generatie, vanuit hun behoefte aan autonomie, zich tegen hen zal keren als zij hun leidersrol echt oppakken.
• Ze zijn bang om autoritair over te komen, en willen ver af blijven van alle bullebak-leiders die tegenwoordig vaak in het nieuws zijn. Ze willen geen ‘harde baas’ zijn, maar juist toegankelijk en benaderbaar.
• Vaak speelt ook een one of the guys-gedachte mee, het idee dat je als leider vooral populair en meegaand moet zijn.

Maar die angst om te duidelijk of richtinggevend te zijn, zorgt ervoor dat kaders en leiderschap ontbreken – met als resultaat verwarring en een gebrek aan focus.

De leider op zijn of haar beurt vraag zich af: wat doe ik verkeerd? Waarom is mijn invloed zo beperkt?

Leidinggeven gaat niet over pleasen of het vermijden van verantwoordelijkheid.

Het gaat over koers bepalen, richting geven en voorwaarden creëren waarin je team optimaal kan presteren.

Juist door heldere kaders te bieden en verantwoordelijkheid te nemen, creëer je vertrouwen, invloed en een sterke samenwerking.

En ja, ook Generatie Z heeft óók veel behoefte aan richting en een leider die zich uit durft te spreken.

Dus de vraag is simpel: durf jij echt de baas te zijn, zelfs als dat betekent dat je niet one of the guys bent?