Hoe komt het toch dat mensen in vergaderingen hun mond houden, maar achteraf – bij het koffieapparaat of in whatsappgroepjes – wel volop klagen?
Dat belangrijke zaken, die je als leider gráág wilt horen, ‘ondergronds’ gaan en niet met jou gedeeld worden?

Afgelopen zaterdag las ik in het FD een artikel over het boek ‘Waarom zegt niemand er iets van?’ van schrijver en teamcoach Gytha Heins, dat hierover gaat.

Dat ‘ondergronds gaan’ herken ik maar al te goed.
Veel leiders benoemen het als een van hun grote frustraties, in de gesprekken die ik met ze voer.

Ze vinden het ongemakkelijk, lastig.
En ervaren het als gedoe, dat ze het liefst gisteren nog willen oplossen.
En, ze beschouwen het als hun eigen falen, want een ‘goede leider’ houdt de boel rustig.

Maar leiders springen veel te snel in actie bij gedoe.

Als leider moet je gedoe niet vrezen, maar als teken zien dat je ergens actief mee aan de slag moet gaan.

Het gedoe kan een signaal zijn dat…

• het team te veel macht heeft op gebieden waar jij de regie moet houden;
• de focus te veel ligt op sfeer in plaats van op resultaten;
• er een sluimerende spanning is die niet wordt uitgesproken, maar die wel voelbaar
  is;
• je geen consequenties verbindt aan onacceptabel gedrag van enkelen uit je team;
• er geen ontkomen meer aan is aan een besluit of verandering die je als leider hebt
  ingezet.

Zonder weerstand geen vooruitgang.
En zonder wrijving geen beweging.

Wil je leiden vanuit invloed, dan is het nodig het idee los te laten dat je altijd maar
moet streven naar harmonie en sfeerbeheer.
Dat je gedoe zo snel mogelijk moet weg managen.

Soms is het nodig om meer te sturen.
Soms heb je scherpe gesprekken te voeren.
Soms moet je impopulaire beslissingen nemen die op korte termijn weerstand oproepen, maar op lange termijn noodzakelijk zijn.

Gedoe is geen virus dat je moet uitroeien, het is een symptoom dat je moet begrijpen.
Pas als je het signaal serieus neemt, kun je als leider de juiste interventie doen.
Wie gedoe te snel wil wegpoetsen, gaat daaraan voorbij.

Ik realiseer me heel goed dat het lef vraagt om gedoe toe te laten.
Maar wie gedoe als persoonlijk falen ziet, zal leiden vanuit angst.

Leer om het te verduren; zonder gedoe geen groei.
Het is niet jouw taak als leider om iedereen continu tevreden te houden, om elke rimpel glad te strijken.